تأثیر میزان اطلاع از ضخامت لایه‌ها در تعیین عدد سازه‌ای (SN) روسازیهای آسفالتی با استفاده از نتایج دستگاه FWD

ارزیابی روسازی در سطح شبکه به منظور تعیین وضعیت کیفی روسازیها، تعیین نوع عملیات نگهداری (پیشگیرانه، بهسازی و یا بازسازی) و همچنین اولویت‌بندی بر اساس محدودیت بودجه انجام می‌شود. در این سطح از ارزیابی، داده‌های مورد استفاده، از جزییات و پوشش کمتری در سطح شبکه راهها نسبت به ارزیابی در سطح پروژه برخوردار بوده و همچنین تحلیلهای ساده‌تری روی آنها انجام می‌شود. وضعیت سازه‌ای روسازیهای آسفالتی در سطح شبکه معمولاً با استفاده از دستگاه افت و خیز سنج ضربه‌ای (FWD) و تعیین پارامترهایی مانند مدول لایه‌ها و یا عدد سازه‌ای مؤثر روسازی (SNeff) مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. تحلیل داده‌های افت و خیز، نیازمند اطلاع از ضخامت لایه‌های روسازی است که این کار می تواند با استفاده از دستگاه GPR و یا سونداژ و مغزه‌گیری از روسازی صورت گیرد. ساده‌سازی برداشت و تحلیل داده‌های حاصل از دستگاه FWD در سطح شبکه به منظور ارزیابی سریع شبکه راهها از اهمیت بسیاری برخوردار است. در این تحقیق به منظور محاسبه عدد سازه‌ای مؤثر روسازی، ده روش مختلف در سه رده، از نظر میزان اطلاع از ضخامت لایه‌ها، شامل "عدم اطلاع از ضخامت"، "اطلاع از ضخامت کل روسازی" و "اطلاع از ضخامت لایه‌های روسازی" مورد بررسی قرار گرفتند. به این منظور هفت قطعه از هفت محور در کشور (با شرایط متفاوت از نظر شاخص SNeff) انتخاب و آزمایش FWD روی آنها انجام شد. پس از بکارگیری روشهای مختلف و ارزیابی نتایج حاصل از آنها، روش Jameson (با ضریب همبستگی 71/0) در رده روشهای بدون نیاز به اطلاع از ضخامت روسازی و روش Wimsatt (با ضریب همبستگی 92/0) در رده روشهایی که اطلاع از ضخامت کل روسازی در آنها لازم است به عنوان مناسب‌ترین روشها شناخته شدند.